Używane Volvo S40/V50 (2003–2012). Czy warto kupić?

W 1999 r. koncern Forda przejął kontrolę nad szwedzką marką Volvo. Jedną z ważniejszych decyzji nowego właściciela była budowa zupełnie nowego samochodu kompaktowego, opartego o płytę podłogową i podzespoły Forda Focusa. Auto miało mieć jednak inne nadwozie i bardziej luksusowy charakter, by nawiązywać do stylu typowego dla producenta ze Skandynawii.

Efektem tych prac były sedan S40 i kombi V50, o stylizacji nawiązującej do innych aut spod znaku Volvo, w niczym nie przypominające wyglądem Focusa. Od nowa zaprojektowano również wnętrze i deskę rozdzielczą S40/V50, z konsolą centralną o bardzo oryginalnej formie. Zadbano o wyposażenie podnoszące bezpieczeństwo jazdy, z którego zawsze słynęła szwedzka marka. Przewidziano nawet wersję z napędem 4x4.

Tak powstał samochód klasy „premium” mierzący niecałe 4,5 m. Elegancki i komfortowy, ale niespecjalnie funkcjonalny. Przedział pasażerski nie należy do szczególnie przestronnych, wolnego miejsca brakuje szczególnie za przednimi fotelami. Bagażniki nie rozpieszczają pojemnością (sedan 404 l, kombi 417/1307 l), a we wnętrzu jest mało schowków. Jednak największą wadą modeli S40 i V50 z punktu widzenia kupujących jest ich wysoka cena, konsekwencja bogatego wyposażenia i wysokiej jakości wykończenia.

Na szczęście od strony technicznej kompaktowe Volvo nie jest tak „ekskluzywne”. Pokrewieństwo z Focusem pozwala utrzymać wydatki serwisowe na rozsądnym poziomie. Korzystna dla portfela jest zwłaszcza zamienność wielu części. Niektóre wersje wymagają jednak stosowania oryginałów ze znakiem Volvo przy serwisowaniu i naprawach silników, i wówczas trzeba się liczyć z dużo większymi kosztami.

Silniki

Kompaktowe Volvo debiutowało z silnikami benzynowymi 1.8 (125 KM), 2.4 (140 KM), 2.4i (170 KM) i 2,5 T5 (220 KM) oraz turbodieslem 2.0 D (136 KM). W 2005 r. do gamy dołączył benzynowy 1.6 (100 KM) oraz turbodiesel 1.6 (110 KM). W 2006 r. zadebiutowała benzynowa dwulitrówka o mocy 145 KM i turbodiesel 2.4 D5 o mocy 180 KM. W 2007 r. moc silnika 2.5 T5 podniesiono do 230 KM, a w 2010 r. turbodiesel 1.6 D zyskał dodatkowe 4 KM w wersji D2. Również w 2010 r. pojawiły się turbodiesle 2.0 D3 (150 KM) oraz 2.0 D4 (177 KM). W przypadku S40/V50 każdy silnik jest godny polecenia od strony użytkowej.

O tym się mówi: Lewandowski i Krychowiak nominowani do drużyny roku UEFA. Zagłosuj!

Nawet słabsze jednostki napędowe dobrze sobie radzą z tym dość ciężkim kompaktem i umożliwiają sprawną jazdę. Im więcej koni mechanicznych pod maską tym większa frajda z jazdy. Ale trzeba pamiętać, że w przypadku pięciocylindrowców koszty serwisu i napraw są sporo wyższe. Trzeba też pamiętać, że turbodiesle mają sporo słabych punktów i są bardziej awaryjne. Jednostki benzynowe sprawiają znacznie mniej kłopotliwe.

Eksploatacja

Czterocylindrowe silniki benzynowe (1.6 i 2.0) to konstrukcje Forda. Pięciocylindrówki 2.4 i 2.5 pochodzą od Volvo. Wszystkie benzynowce należą do mało kłopotliwych i rzadko się psują. Dwie najmocniejsze jednostki napędowe są jednak kosztowne w serwisowaniu. Czterocylindrowe turbodiesle są konstrukcjami Forda i francuskiego koncernu PSA (1.6 D i 2.0 D), a pięciocylindrowe (2.0 D3, 2.0 D4, 2.4 D5) firmuje Volvo.

Wersjom wysokoprężnym daleko do ideału pod względem niezawodności, żywotność niektórych elementów rozczarowuje. W 1.6 D mało trwała jest turbosprężarka i często zawodzi napinacz paska rozrządu. Musi być pod stałym dozorem, bo poluzowany pasek może być przyczyną poważnej awarii silnika. Typową usterką w 2.0 D jest rozpadające się koło pasowe na wale korbowym. Słaby punkt turbodiesla 2.4 D stanowią przepustnice montowane w kolektorze dolotowym.

W każdym z silników wysokoprężnych można spodziewać się wycieków oleju spod miski olejowej oraz awarii dwumasowego koła zamachowego. W mocniejszych wersjach „dwumasy” psują się szybciej. Elementy podwozia są stosunkowo trwałe, trzeba jednak często doglądać tylnego zawieszenia. Szybciej niż w przednim wybijają się w nim tuleje wahaczy. Wielowahaczowa konstrukcja wymaga też częstej kontroli zbieżności kół, bowiem łatwo ulega rozregulowaniu. Awarie instalacji i elektroniki w S40/V50 zdarzają się, ale zbytnio nie uprzykrzają życia. Najsłabszym punktem jest centralna konsola, piękna ale kapryśna. Czasem nie działają na niej pojedyncze przełączniki, czasem zawodzi cała konsola.  

Ważniejsze daty

1995 – S40/V40 pierwszej generacji
2003 – prezentacja S40 drugiej generacji, nadwozie sedan 4d (S40)
2004 – kombi 5d (V50)
2007 – niewielka modernizacja (nowe zderzaki i tylne lampy)
2012 – zakończenie produkcji, premiera następcy (V40)

Zalety

• wysoki poziom bezpieczeństwa
• wysoki komfort jazdy
• świetne własności jezdne
• dynamiczne silniki
• bogate wyposażenie
• niewygórowane koszty utrzymania

Wady

- ciasne i mało funkcjonalne wnętrze
- spore koszty utrzymania wersji pięciocylindrowych
- wysoka cena

Wybrane dane techniczne

Orientacyjne ceny w tys. zł

Podsumowanie

Modele S40 i V50 to dobra propozycja dla tych wszystkich, którzy poszukują czegoś więcej niż zwykłe auto kompaktowe. Volvo to prestiż, wysoki poziom bezpieczeństwa, komfort i wysoka jakość wykończenia, a także przyjemność jazdy znacznie większa, niż w większości aut tej wielkości. Choć cena S40/V50 nie jest może zbyt przystępna, ale trzeba zdać sobie sprawę, że jest to i tak jeden z tańszych przedstawicieli klasy „premium”.

Wybierając konkretną wersję zastanówmy się nie tylko nad tym, czy stać nas na jej zakup. Pomyślmy też, nad przyszłymi kosztami utrzymania. Odmiany z czterocylindrowymi silnikami można utrzymać stosunkowo niedrogo, pięciocylindrówki wymagają znacznie grubszego portfela.