Citroen C-Elysee

Samochód, który się nie wygłupia. Taki jest nowy haczyk na klienta. W pstrokatym tłumie wyróżnić się schludną prostotą. Sedan to klasyczna elegancja, wygoda i prestiż. Również w klasie kompaktowych aut, które w imię wszechstronności mają przeważnie troje lub pięcioro drzwi.

C-Élysée powstał z wykorzystaniem płyty podłogowej C3. Nie jest jednak zwykłą przeróbką hatchbacka. Styliści narysowali karoserię od nowa. Składa się z trzech „pudełek”: silnika, kabiny i bagażnika. „Przymrużone” reflektory, wyostrzone przetłoczenia na bokach oraz rozciągnięte tylne światła korygują proporcje nadwozia, aby wydawało się dłuższe, szersze i niższe. Ten sam zabieg zastosowali konkurenci w Skodzie Rapid i Seacie Toledo. Jest skuteczny. Przynajmniej tak długo, dopóki obok nie stanie inny, większy sedan. Chromowane ozdoby działają jak spinki przy mankietach koszuli. Niby nic, a samochód zyskuje na powadze.

Wnętrze również jest spokojne. Konserwatywne i konformistyczne, ale przyjemne. Nie przytłacza. Błyskotki i tutaj tworzą

oficjalną atmosferę. Niektóre drobiazgi są rozmieszczone „po francusku”. Np. pokrętło do elektrycznego sterowania lusterkami zostało umieszczone pod kierownicą, nie w pobliżu drzwi, gdzie się go odruchowo szuka. Cztery klawisze do otwierania okien są obok dźwigni zmiany biegów. Rozkładany, prawy podłokietnik dla kierowcy sprawia, że w tej okolicy jest dość ciasno. Ogólnie rzecz biorąc C-Élysée jest jednak dostatecznie obszerny w środku. Płaska, tylna kanapa nie dyskryminuje żadnego z trzech pasażerów, którzy na niej usiądą.

Bagażnik jest głęboki, choć przeciętnej wielkości. 506 l to nie rekord. Ograniczają go zawiasy klapy. Oparcie tylnej kanapy może być podzielone w proporcji 60/40 i składane, co pozwala przewozić długie przedmioty. Wśród fabrycznych akcesoriów jest stelaż dla rowerów, mocowany do zderzaka.

W Citroënie montowane są trzy silniki. Benzynowe należą do rodziny VTi. Podstawowy ma pojemność 1,2 l i moc 72 KM. Następny jest 1,6 l o mocy 115 KM. Jedyny diesel typu HDI ma 1,6 l i 92 KM. Razem z nimi montowane są pięciobiegowe, ręczne skrzynie. Ponadto silnik 1.2 jest dostępny ze skrzynką zautomatyzowaną, a 1.6 z automatyczną.

Samochód będzie sprzedawany na całym świecie. Przede wszystkim na bogacących się rynkach azjatyckich i afrykańskich. Do ważnych odbiorców ma należeć Rosja i Chiny. Przed wprowadzeniem do produkcji prototypy były testowane na dystansie 4 milionów kilometrów w różnych warunkach klimatycznych: od dalekiej, mroźnej północy, po skwar i kurz pustyni. Inżynierowie wyciągnęli wnioski. Auto jeździ na kołach „piętnastkach” lub „szesnastkach” i ma prześwit około 14 cm. Dolna część nadwozia ma staranne zabezpieczenie antykorozyjne. Pewne uproszczenia w konstrukcji uodparniają C-Élysée na zły stan dróg i zmniejszają ryzyko kosztownych napraw. W zawieszeniu przednim są kolumny McPhersona, tylne zaś to belka skrętna. Hamulce tarczowe są tylko z przodu, z tyłu założono bębny.

Przy całej elegancji projektu, Citroën zdecydował się na zastosowanie materiałów wykończeniowych raczej praktycznych niż modnych dziś tworzyw pieszczących miękko palce. Plastiki mają wysoką jakość, ale są twarde. Za to łatwo je oczyścić. Na liście opcji jest zarówno klimatyzacja, jak i ogrzewana przednie szyba. Jak na samochód spokrewniony duchowo z Polami Elizejskimi (C-Élysée brzmi prawie jak Champs Élysées), najelegantszą ulicą Paryża, nowy model jest nad podziw dobrze przygotowany do spotkań z mniej pięknymi okolicami.

Produkcją małego sedana zajmuje się hiszpańska fabryka w Vigo. Ponadto będzie montowany w Rosji i Chinach. Firma liczy, że sprzedaż przekroczy 100 tys. sztuk rocznie.

Wybrane dane techniczne: