Volkswagen Scirocco. Klasyk z charakterem. Czym zachwycał?

Obecnie nikogo to nie dziwi, ale kilka dekad temu szybkie samochody miały z zasady napędzane tylne koła, a ich strona praktyczna pozostawiała wiele do życzenia. Nierzadko z trudem mieścił się kierowca, o jego bagażu nie mówiąc. Scirocco był przełomowy w dwójnasób. Zapowiadał nowe, nowoczesne pokolenie Volkswagenów oraz przekonywał, że jeżdżąc samochodem sportowym nie trzeba rezygnować z licznego towarzystwa i większych zakupów.

Pomijając przejęty od NSU model K70, pierwszym reprezentantem przednionapędowych Volkswagenów był Passat, pokazany w maju 1973 r. Następny był Scirocco, który zadebiutował wiosną 1974 r. w Genewie, a zaraz po nim latem pojawił się Golf. Pierwszą falę nowinek zamknął wiosną 1975 r. mały Polo. Scirocco był modelem niszowym, a wczesny debiut można tłumaczyć chęcią „wzniecenia kurzu” przed prezentacją kluczowego dla marki modelu, jakim był Golf. Oba samochody miały wspólną płytę podłogową, zawieszenie oraz układ napędowy. Stylizację obydwu opracował Giorgetto Giugiaro, umiejętnie wykorzystując te same motyw do stworzenia dwu odmiennych samochodów.

Odmiennych, ale pokrewnych. Nie tylko konstrukcją i wyglądem, ale uniwersalnym charakterem. Pomysł na Scirocco był podobny, jak na Mustanga czy Capri. Chodziło o przyjemny, praktyczny samochód o sportowym wyglądzie. Atrakcyjny, ale bez narowów. Z tego powodu pierwotna gama silników rozpoczynała się od skromnego 1,1 l o mocy 50 KM. Do „setki” pozwalał rozpędzać się w 18 sekund, ale sprawiał, że można było tanio cieszyć się ładnym samochodem. Porównywalny Ford Capri 1.3 był nawet trochę wolniejszy. Ponadto dostępne były 1,5-litrowe jednostki rozwijające 70 i 85 KM. Najszybszy Scirocco osiągał 100 km/h po 11 sekundach. Nie wychodził ponad przeciętność, przynajmniej na początku.

Volkswagen miał bagażnik o objętości 340 l, który można było powiększyć do 880 l. W Fordzie Capri odpowiednie wielkości wynosiły 230 i 640 l. Scirocco miał krótszy rozstaw osi i mierzył poniżej 4 m długości. Nie był przy tym wcale wyższy czy szerszy. Projektanci „spakowali go” jak plecak wzorowego harcerza. Zbliżony wymiarami Fiat 128 Sport Coupé miał bagażnik 350 l, ale bez dużej klapy i tylko 4 miejsca. Obszerne wnętrza przy niewielkich wymiarach zewnętrznych były konikiem producentów francuskich. Lecz nawet oni nie ośmielali się tą samą miarą mierzyć aut sportowych. Przemianę w podejściu do konstruowania „samochodu dla przyjemności” najlepiej widać, gdy porównać Scirocco z jego bezpośrednim przodkiem Volkswagenem Karmann Ghia (typ 14). Choć nowy, sportowy model był mniejszy od poprzednika i lżejszy o około 100 kg, oferował znacznie więcej, przede wszystkim 5 miejsc w środku.

Ogółem w pierwszym Scirocco stosowano osiem silników o mocy od 50 do 110 KM. Najmocniejszy z nich, 1.6 dołączył w sierpniu 1976 r., a po trzech latach otrzymał jako pierwszy i jedyny skrzynię 5-biegową. Był wyposażony w mechaniczny wtrysk K-Jetronic firmy Bosch. O włosy wyprzedził wprowadzenie Golfa GTI, który miał ten sam silnik i zadebiutował w 1976 r. we Frankfurcie nad Menem. Auta te miały niemal identyczne osiągi, choć wg oficjalnych danych technicznych Scirocco był minimalnie szybszy.

Drugą generacje Scirocco produkowano w latach 1981-1992. Była większa i cięższa. Ważyła tyle, co Karmann Ghia, a nawet więcej, zbliżała się w niektórych wersjach do jednej tony. Nadwozie miało jednak niższy współczynnik oporu powietrza Cx=0,38 (poprzednik 0,42) i kryło większy bagażnik. Stylistycznie mało oryginalny, choć estetyczny, Scirocco II cierpiał, jak inne samochody lat osiemdziesiątych, na przerost tworzyw sztucznych. Może dziś wzbudzać ciekawość, jako auto typowe dla swojej epoki.'

Na przestrzeni lat stosowano do jego napędu 11 silników o mocy od 60 do 139 KM. Najmniejszy miał 1,3 l pojemności, największy 1,8 l. Tym razem normą były skrzynie o pięciu przełożeniach, opcjonalne wobec „czwórek” tylko przy najsłabszych silnikach. Najszybszy był wariant GTX 16V z lat 1985-89 z silnikiem 1.8 z wtryskiem K-Jetronic i 4 zaworami na cylinder. Właśnie on osiągał 139 KM i rozwijał prędkość maksymalną 204 km/h. Przekraczał „dwie paczki” jako pierwszy, seryjny Scirocco.

Nie umiejąc wyrwać się spod dyktatu „maksymalnej wydajności” widocznej w niskim współczynniku Cx i małym spalaniu oraz „formy podległej funkcji”, projektanci samochodów z lat osiemdziesiątych dodawali im charakteru za pomocą limitowanych serii i innych nietuzinkowo przystrojonych i wyposażonych wersji. Wyjątkowo efektowny i reprezentatywny dla dekady pierwszej fali fascynacji elektroniką jest Scirocco White Cat z 1985 roku, cały w bieli. Najbardziej niezwykły jest eksperymentalny, dwusilnikowy Scirocco Bi-Motor. Zbudowane dwa egzemplarze. Pierwszy z 1981 r. miał dwa silniki 1.8 o mocy 180 KM każdy, dzięki czemu rozpędzał się do 100 km/h w ciągu 4,6 s i osiągał blisko 290 km/h. Drugi egzemplarz z 1984 miał dwa 16-zaworowe silniki 1.8 z wtryskiem K-Jetronic o mocy 141 KM każdy. Dostał felgi z Audi Quattro i tablicę rozdzielczą z ciekłokrystalicznymi wskaźnikami, opracowaną przez firmę VDO.

Powstało 504 153 sztuki Scirocco pierwszej oraz 291 497 Scirocco drugiej generacji. Niewiele przetrwało w dobrym stanie. Zbyt kuszący był ich styl i co mocniejsze z silników.

Volkswagen Scirocco. Dane techniczne wybranych wersji.

Zobacz także: Tak prezentuje się Golf nowej generacji