Za sterami samochodów zajęli miejsce: Hans Stuck, August Momberger i Hermann Prinz zu Leiningen. Charakterystyczny dla aut był srebrny lakier i przede wszystkim silnik umieszczony za kierowcą.
W 1934 roku zaczęła obowiązywać nowa formuła wyścigów, która pozwalała konstruktorom na maksymalną masę pojazdów (ważonych bez paliwa) do 750 kg, lecz dopuszczała nieograniczoną pojemność silnika oraz dowolny rodzaj paliwa.
Duchowym ojcem samochodów wyścigowych Auto Union był Ferdynand Porsche. Skonstruował je dla nowej firmy motoryzacyjnej powstałej w 1932 roku z marek Audi, DKW, Horch i Wanderer. Od marca 1933 r. pojazdy były budowane i testowane pod jego nadzorem w dziale samochodów wyścigowych znajdującym się w zakładzie Horch w Zwickau.
Warunkiem zaakceptowania samochodu była moc przynajmniej 250 KM/4500 obr./min, którą później Hans Stuck wykorzystał bijąc światowy rekord na torze AVUS w marcu 1934 r.
Podczas wyścigu Avus bolidy Auto Union pokazały, że trzeba się z nimi liczyć. Hans Stuck już na treningu średnią prędkością okrążenia 245 km/h udowodnił, kto jest najszybszy. Także w wyścigu rozegranym przy ulewnym deszczu Auto Union uzyskała najlepszy czas dnia (Momberger 225,8 km/h). Stuck do dziesiątego okrążenia miał całą minutę przewagi nad konkurentami, zanim nie dopadły go awarie. Ostatecznie Momberger dojechał do mety jako trzeci za kierowcami Alfa Romeo - Guyem Moll i Achille Varzi, zdobywając miejsce na podium.
Wielokrotnie udoskonalany, do 1937 roku samochód ten przeszedł trzy etapy rozwoju :
1934 Typ A: 295 KM
1935 Typ B: 375 KM
1936/37 Typ C: 520 KM.
Nie zmieniła się przy tym podstawowa koncepcja konstrukcji. 16-cylindrowy silnik w układzie "V" był umieszczony na środku pojazdu za kierowcą i w ten sposób o dziesięciolecia wyprzedzał układ stosowany w dzisiejszych samochodach wyścigowych. Silnik z ostateczną pojemnością 6 litrów był elastyczny i dobrze radził sobie z czterobiegową przekładnią. Jeden jedyny wałek rozrządu sterował 32 zaworami, a pierwotnie sztywny wał korbowy ustąpił wkrótce miejsca skonstruowanemu przez Hirtha wałowi z pojedynczych segmentów zazębionych i połączonych ze sobą śrubami.
Najbardziej znanymi kierowcami wyścigowymi, startującymi w tym samochodzie, byli Bernd Rosemeyer, Hans Stuck, Hermann Paul Müller, Ernst von Delius, Rudolf Hasse, Archille Varzi.
W 1938 r., po rozwiązaniu umowy z Porsche, za konstrukcję pojazdów odpowiedzialny był główny inżynier Robert von Eberan-Eberhorst.
Nakład finansowy na wyścigi Gran Prix wzrósł od pierwszego do ostatniego roku wyścigów z 1,3 do 2,5 miliona marek rocznie. Gotowy samochód wyścigowy kosztował w 1935 roku ok. 50 tys. marek, a cztery lata później ok. 70 tys. W założonym w 1933 r. dziale wyścigowym pracowało około 60 osób, do których należeli także mechanicy z torów wyścigowych. Była to starannie dobrana elita pracowników głównie z zakładu Horch w Zwickau, gdzie też dział ten miał swoją siedzibę. Ł
ącznie Auto Union na starty w Grand Prix w latach 1934 - 1939 wydało około 13,2 miliona marek. Rządowe dotacje wyniosły 2,7 miliona marek, co odpowiada 20 proc. kosztów. W latach 1934 - 1939 samochody Auto Union startowały w 61 wyścigach, z tego 30 to zawody Grand Prix. Starty zakończyły się 24 zwycięstwami, 23 drugimi lokatami i 17 miejscami na trzecim stopniu podium. W latach 1934, 1936 i 1938 tytuł niemieckiego mistrza wyścigów ulicznych zdobywał kierowca tej marki.
Bydgoska policja pokazała filmy z wypadków z tramwajami i autobusami
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
