25 lat Mercedesa 190 E 2.5-16 Evolution II

Na bazie modelu 190 E 2.5-16 Evolution II zbudowano turystyczny samochód wyścigowy nowej Grupy A mistrzostw DTM. Równocześnie Evo II był bohaterem ówczesnej ofensywy modelowej Mercedesa. To od niego zaczęła się historia sportowych sedanów klasy średniej, które dzisiaj reprezentuje Mercedes-AMG C 63 z silnikiem o mocy 475 lub 510 KM (typoszereg 205).

Evo II stanowił dalszy etap rozwoju modelu 190 E 2.5-16 Evolution (typoszereg 201), wprowadzonego w 1989 roku. Na potrzeby nowej wersji 16-zaworowa jednostka została wzmocniona ze 143 kW (195 KM) do 173 kW (235 KM), co pozwalało na przyspieszenie od 0 do 100 km/h w czasie 7,1 s i uzyskanie prędkości maksymalnej równej 250 km/h.

Przy okazji przeprowadzono dalsze modyfikacje nadwozia i podwozia. Na potrzeby startów w wyścigach wariant Evo II otrzymał na przykład 17-calowe obręcze zamiast stosowanych wcześniej felg 16-calowych. Wyróżnikiem modelu był też pakiet aerodynamiczny z nowymi zderzakami ze zintegrowanymi spojlerami, poszerzeniami nadkoli oraz masywnym tylnym skrzydłem.

Mercedes-Benz zbudował 502 sztuki Evo II – wszystkie w metalicznym, niebiesko-czarnym kolorze. W chwili premiery model wyceniono na 115 259,70 marek niemieckich (119 717,10 marek niemieckich w przypadku wersji z klimatyzacją). Dzisiaj ta maszyna reprezentuje oddział Mercedes-Benz Classic w wyścigach aut historycznych z serii Youngtimer Trophy.

Odejście od doktryny umiaru i powściągliwości

W 1982 roku Mercedes-Benz zaprezentował zupełnie nową serię 201 – trzecią linię pojazdów osobowych. Znany jako „190” model ustanowił nowe standardy wydajności, prowadzenia, bezpieczeństwa i designu, a przy okazji otworzył markę ze Stuttgartu na młodszą klientelę. Początkowo „Baby-Benz”, jak szybko ochrzcili go dziennikarze i nabywcy, był oferowany z jednostkami benzynowymi o mocy 66 kW (90 KM; model 190) i 90 kW (122 KM; model 190 E) oraz wprowadzonym w 1983 roku silnikiem Diesla o mocy 53 kW (72 KM; model 190 D). Rok 1984 przyniósł zmianę wizerunku – w ofercie zadebiutowała żywiołowa odmiana 190 E 2.3-16 (136 kW/185 KM). W ten sposób Mercedes-Benz zaczął odchodzić od doktryny umiaru i powściągliwości.

Kariera 190 E 2.3-16 rozpoczęła się w pięknym stylu – mało znany wówczas brazylijski kierowca Ayrton Senna wygrał za jego kierownicą inauguracyjny wyścig na nowym torze Nürburgring w 1984 roku. Cztery lata później Mercedes-Benz przystąpił do rywalizacji w mistrzostwach aut turystycznych (DTM) z samochodem opracowanym na bazie wersji seryjnej „190”. Roland Asch zdobył w tamtym sezonie tytuł wicemistrza, a inżynierowie ze Stuttgartu rozwijali już kolejny wariant modelu – 190 E 2.5-16 Evolution. Zgodnie z wymogami Międzynarodowej Federacji Samochodowej FIA – organizatora wyścigów, zbudowano go w liczbie 502 sztuk.

Rywalizacja w sporcie motorowym nierozerwalnie wiąże się z innowacjami. Latem 1989 roku, gdy wyścigowy 190 E 2.5-16 Evolution z silnikiem o mocy 245 kW (333 KM) odnosił pierwsze sukcesy, na dobre rozpoczęły się prace nad jego następnym wcieleniem. Ostatni z 502 egzemplarzy Evo II zbudowano w Bremen w maju 1990 roku. Później przygotowaniem aut do udziału w wyścigach zajęła się firma AMG. W tym przypadku silnik wzmocniono do 274 kW (373 KM), a wybrane elementy karoserii wykonano z lekkich i wytrzymałych tworzyw sztucznych (pokrywa silnika i bagażnika oraz spojler).

Torowy debiut Evo II nastąpił na Północnej Pętli toru Nürburgring, w wyścigu DTM zorganizowanym 16 czerwca 1990 roku. W finałowym starciu tej serii na torze Hockenheimring, 15 października, wszystkie trzy wspierane przez Mercedesa zespoły startowały już na nowej maszynie, a w ostatecznej klasyfikacji Kurt Thiim zajął nią trzecie miejsce. W 1991 roku Klaus Ludwig zdobył tytuł wicemistrza DTM, a rok później wywalczył mistrzostwo przed Kurtem Thiimem i Berndem Schneiderem – wszyscy za kierownicą 190 E 2.5-16 Evolution II. W sezonie 1993 tytuł wicemistrza w następcy Evo II firmowanym przez AMG zdobył Roland Asch przed kolegą z zespołu, Berndem Schneiderem.