La dolce vita

Pralka, telewizor i Fiat 600. Pięćdziesiąt lat temu to były atrybuty Włocha, któremu się powiodło.

Nowy Fiat ujrzał światło dzienne podczas wystawy w Genewie w 1955 roku. Jego ojcem był konstruktor Dante Giacosa. Zespół napędowy znajdował się z tyłu, co w owym czasie było popularne w tanich samochodach, wystarczy wspomnieć Renault 4CV czy Volkswagena “Garbusa".

Mało oryginalna w koncepcji “sześćsetka" była dopracowana w szczegółach. Przy długości zaledwie 3,2 m miała wnętrze mieszczące wygodnie cztery osoby. Oprócz niedużego

bagażnika z przodu, w którym ulokowano zbiornik paliwa i koło zapasowe był drugi, jeszcze mniejszy, za tylnymi siedzeniami. Umieszczone w narożach nadwozia koła były zawieszone niezależnie. Czterocylindrowy silnik o pojemności 633 cm3
miał moc 21 KM, co wystarczało, by jechać z maksymalną prędkością 95 km/h. Brakowało dobrych dróg, aby tak się rozpędzać, lecz rząd włoski przyjął właśnie dziesięcioletni plan budowy autostrad łączących Południe z Północą.

Fiaty 600 wyjeżdżały wartkim strumieniem z bram rozbudowanej fabryki Mirafiori w Turynie. Już po roku wprowadzono dwa nowe modele: kabriolimuzynę ze zwijanym dachem i praprzodka minivanów, słynną Multiplę. W 1960 roku Fiat został unowocześniony, powstał model 600 D. Pojemność silnika wzrosła do 767 cm3
, moc do 29 KM, a prędkość maksymalna do 110 km/h. Z nadwozia usunięto chromowane zaszłości mijającej epoki błyskotek. Po czterech latach znikły “kurołapki", znowelizowany kodeks drogowy wymusił przeniesienie zawiasów drzwi ze środkowego, na przedni słupek. W tej postaci Fiat 600 dotrwał do 1969 roku, kiedy zakończono jego produkcję we Włoszech.

Była kontynuowana w jugosłowiańskich zakładach w Kragujevcu. Pod marką Zastava wytwarzano tam od 1955 roku model 600, a potem 750. Kolejne ulepszenia doprowadziły do powstania wersji napędzanych silnikiem Fiata 850, a potem 127. Ostatnią Zastavę 750 zbudowano w 1986 roku. W naszym kraju najbardziej znany jest właśnie ten samochód. Niemcy być może łatwiej sobie przypomną auto NSU-Fiat Jagst, od 1960 noszące nazwę Neckar Jagst, a Hiszpanie Seata 600. Oba były licencyjnymi klonami Fiata. W krainie corridy stworzono nawet czterodrzwiową wersję zwaną Seat 800. Pod własną marką Fiat produkował “sześćsetki" również w Argentynie.

Studio stylistyczne Vignale opracowało skrzydlatą parkę: kabriolet i coupe produkowaną w niewielkiej liczbie jako Fiat 600 Vignalia (potem Fiat Riviera) i Neckar Jagst 770 Coupe/Spyder. Niestety, samochody te nigdy nie zdobyły takiej sławy jak Volkswagen Karmann Ghia, z którym miały rywalizować.

Wykorzystując jubileusz niezapomnianego 600 Fiat przywraca go do życia.   Właściwie zrobił to już wcześniej, wprowadzając Seicento (po włosku: sześćset), ale teraz wraca do korzeni. Auto znów  będzie oznaczone cyframi, a na nadwoziu pojawią się

nostalgiczne akcenty. Obok znaku firmowego wyrosną wąsy ze srebrnych listewek, a na tablicy rozdzielczej znajdą się wstawki z tworzywa w kolorze kości słoniowej. Paletę kolorów uzupełnią pastelowe barwy, charakterystyczne dla czasów, gdy Autostrada Słońca była jeszcze projektem.