Jubileusz Skody 120S. Samochód dla sportu i ministerstwa

Popularne „stodwudziestki" powstały w 1971 roku. Czesi przygotowali je w odpowiedzi na zmiany przepisów FIA. Ze względu na likwidację klasy 1150 ccm, którą reprezentował model 110 L Rallye, Skoda musiała zbudować auto przeznaczone do mocniejszej ktegorii 1300 ccm. Początkowo, poprzez zwiększenie skoku tłoka silnika 1,1 z 68 do 72mm, uzyskano napęd o pojemności 1,2-litra.

Z uwagi na brak seryjnego pojazdu wyposażanego w taki silnik, dla potrzeb homologacyjnych (do grupy A2) odmiany sportowej, konieczna stała się budowa określonej liczby egzemplarzy cywilnych. W ten sposób do oferty trafił Typ 728, sprzedawany pod oznaczeniem Skoda 120S. Większość aut w takiej wersji z 64-konnym silnikiem kupiło czechosłowackie ministerstwo spraw wewnętrznych i skierowało do służby w VB (Veřejnej Bezpečnosti). 

Oprócz wspomnianego, zmodyfikowanego silnika wywodzącego się w linii prostej z agregatu modelu coupe 110R i tym samym wyposażonego w chłodnicę oleju, alternator, podwójny wydech i szereg usprawnień układu tłokowo-korbowego, Skoda 120S mogła pochwalić się naporowym układem chłodzenia. Chłodnica powędrowała do przodu pojazdu, pas przedni wzbogacono o wloty świeżego powietrza, pokrywę bagażnika – o wyloty ogrzanego. Powiększono zbiornik paliwa, wprowadzono serwomechanizm hamulców i szybkozawór wlewu benzyny.  

Homologowane do sportu wersje Skody 120S Rallye posiadały ponadto parę podwójnych gaźników Weber, układ smarowania w systemie suchej miski, ośmiokanałową głowicę i filtr oleju o pełnym przepływie. Z zewnątrz, prócz obręczy z lekkich stopów, dodatkowego oświetlenia oraz braku zderzaków, wyróżniały się zwykle soczystymi odcieniami lakieru i pokrywami malowanymi w kolorze czarnym. 

Skody 120S Rallye zamawiały zarówno automobilkluby czechosłowackie, jak i najbardziej renomowane stajnie wyścigowe z krajów europejskich. Załogi odnosiły na tych pojazdach liczne sukcesy na trasach rajdów oraz – przede wszystkim – wyścigów torowych i górskich. Torowa odmiana, przygotowana dla fabrycznych załóg, skutecznie nawiązywała rywalizację z tuzami klasy 1300 – Alfami Romeo GTAj ze stajni Autodelty, FIAT-ami 128 tuningowanymi przez Scuderia Filipinetti lub Trivellato, NSU TTS 1300 czy Renault 12 Gordini.
  
W ostatniej fazie ewolucji modelu, powiększony do granicy klasy silnik (1,3-litra) dysponował mocą 136 KM i pozwalał na przekroczenie prędkości 200 km/h. Samochód ten jest wyjątkowo ważny z jeszcze jednego powodu – zastosowane w nim rozwiązania techniczne znalazły się wkrótce w największej, sportowej legendzie marki – modelu 130RS ale i w części wpłynęły na budowę modeli wielkoseryjnych z lat 1976-90.

Bartosz Gubernat