Próba bicia rekordu została zorganizowana przez Telewizję Polską wspólnie
z Dębickimi Zakładami Opon Samochodowych "Stomil" pod nadzorem Polskiego
Związku Motorowego i Międzynarodowej Federacji Samochodowej. W Polsce nie
było żadnego specjalnego obiektu do tego celu, więc torem dla rekordowej
próby stała się betonowa autostrada na odcinku między Wrocławiem a Legnicą.
Ruch drogowy zorganizowano w ten sposób, że milicja wstrzymywała inne pojazdy,
kiedy do punktu zwrotnego na wysokości Wrocławia lub Legnicy nadjeżdżał
biały fiat z liczbą 25000 na bokach. Po przejechaniu nawrotu rekordowe
auto mknęło południową jezdnią wyłączoną z ruchu, a inne samochody miały
do dyspozycji drugą, północną jezdnię, na której odbywał się ruch w obu
kierunkach.
Najpierw był pomysł... Pod koniec lat pięćdziesiątych Sobiesław Zasada
startował w rajdach samochodem simca aronde. Świetne francuskie auta miały
na pokrywie bagażnika srebrzystą plakietę; widniał na niej ziemski glob,
opasany biegnącym wzdłuż równika napisem "Record du Monde" (rekord świata).
Simca szczyciła się bowiem posiadaniem rekordu prędkości w jeździe długodystansowej,
ustanowionego w 1955 r. na podparyskim torze Linas-Montlhery. Obraz tej
dumnej plakiety głęboko zapadł w pamięć naszego automobilisty.
Gdy na Żeraniu ruszyła produkcja polskich fiatów 125p, odżyły wspomnienia
rekordu, ustanowionego przez simcę. Zasada szperał w dokumentach Międzynarodowej
Federacji Samochodowej, sprawdzał zapisane w aktualnych wówczas tabelach
rekordowe prędkości, studiował regulaminy przeprowadzania takich prób.
Szukał sprzymierzeńców dla zorganizowania skomplikowanego przedsięwzięcia,
analizował kandydatury kierowców, którzy mogliby wejść w skład zespołu,
rozważał miejsca dla wytyczenia rekordowej trasy. Zasada niewzruszenie
wierzył, że samochód z Żerania pobije kilkunastoletni rekord, choć wcześniej
ta sztuka nie udawała się czołowym markom samochodowym z USA, Japonii,
Wielkiej Brytanii.
W relacjonowanej przez program I TVP próbie (z seryjnym polskim fiatem
125p z silnikiem 1,5 dm3
w roli głównej) uczestniczył początkowo
siedmioosobowy zespół kierowców (Franciszek Aromiński, Jerzy Dobrzański,
Andrzej Jaroszewicz, Robert Mucha, Ryszard Nowicki, Marek Varisella i Sobiesław
Zasada jako kapitan). Głównym celem był rekord prędkości na dystansie 25
tys. kilometrów. Ruszyli 15 czerwca 1973 r. Gdy po z górą tygodniu jazdy
non stop (z zatrzymaniami jedynie na zmiany kierowców i tankowanie paliwa)
został ustanowiony rekord (przeciętna prędkość 138,08 km/godz.), podjęto
decyzję zaatakowania kolejnego dystansu 25 tys. mil. Osiągnięta średnia
szybkość była jeszcze wyższa (138,18 km/godz.). I wtedy w lot postanowiono
spróbować jeszcze dystansu 50 tys. km, przy czym do zespołu jako ósmy kierowca
dołączył Franciszek Postawka. 30 czerwca 1973 r., po ponad dwóch tygodniach
od startu, w świat popłynęła wiadomość o nowym rekordzie 138,27 km/godz.!
Wyniki polskiego fiata 125p zostały oficjalnie uznane przez Międzynarodową
Federację Samochodową i wpisane do księgi rekordów prędkości.
Spośród ośmiu kierowców tamtego zespołu odeszli już Franciszek Postawka
i Marek Varisella.
Rekord był nie tylko prestiżowym i sportowym sukcesem polskich kierowców.
Przyniósł też wyraźny wzrost eksportu fiatów 125p - z 54,5 tys. w 1972
r. do 83,5 tys. w 1976 r. (był to najlepszy wynik w historii FSO). Największymi
odbiorcami tych aut były: Jugosławia, Czechosłowacja, Węgry, Wielka Brytania,
Bułgaria, NRD, Francja, Egipt, Kolumbia, Grecja i Irak. Lista importerów
obejmowała 77 krajów - w tym także Hongkong, Mali, Gwineę, Fidżi, Japonię
i USA!
NOWY ODCINEK OBWODNICY WSCHODNIEJ_
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
