Używany Opel Zafira A (1999 – 2005). Wady, zalety i typowe usterki

Wielokrotnie powtarzałem, że kupowanie pojazdu rodzinnego nie zawsze musi kojarzyć się z porzuceniem jakichkolwiek marzeń o aucie sportowym. Auto rodzinne, przestronne i funkcjonalne nie musi być od razu wielkim autobusem bez żadnego wyrazu i polotu. Owszem, można zdecydować się na taki model i z zazdrością spoglądać na tych, którzy wybrali inną drogę, ale można również postawić na auto, które z jednej strony jest przyjazne rodzinie, z drugiej zaś dba o to, aby kierowca nie musiał wyzbywać się swoich młodzieńczych marzeń. Przykładem jest Opel Zafira A, który zadebiutował w 1999 roku i pokazał, że rodzina może być dynamiczna i bardzo aktywna.

Zafira - przepis na rynkowy sukces

Opel Zafira pierwszej generacji to jedna z „ofiar” mody na mieszanie segmentów. Dziś to żadna nowość, gdyż na rynku znajdziemy wiele mutacji np. SUV-y z nadwoziem coupe a nawet cabrio, terenowe sedany i kombi etc. Pod koniec lat 90-tych zakochano się w minivanach, które mimo zwrotności aut kompaktowych, oferowały mnóstwo przestrzeni wewnątrz dla całej rodziny. Efektem prac Opla była Zafira, która wizualnie nawiązywała do Astry II, wewnątrz nie zachwycała stylistyką, ale ergonomia była na najwyższym poziomie. Do tego mnóstwo przestrzeni, zwrotność w mieście i komfort nawet w długich trasach. Auto w sam raz dla rodziny. Sukces murowany.

Sukces ten widać po dziś dzień, bowiem po naszych drogach jeździ jeszcze bardzo dużo modeli z początków produkcji. Nic dziwnego, bowiem pod maską zagościły same sprawdzone jednostki napędowe, eksploatacja jest bardzo tania, zawieszenie trwałe i tanie w serwisowaniu, więc auto nadal ma się świetnie i jest dostępne na rynku wtórnym w dość pokaźnej liczbie egzemplarzy w rozsądnych cenach. Mając do wydania nieco więcej, warto szukać wersji po 2002 roku. Wtedy Zafira przeszła kurację odmładzającą, która dodała jej nowy grill i światła. Poza tym poprawiono jednostki napędowe.

Zafira miała konkurować z prawdziwym królem tego segmentu, Samochodem Roku 1997 – Renault Sceniciem. Zaoferowanie bardzo przestronnego wnętrza oraz hitu, jakim okazał się trzeci rząd siedzeń składanych w systemie Flex-7 było strzałem w dziesiątkę. Dłuższe o blisko 15 centymetrów nadwozie w porównaniu do największego konkurenta, możliwość złożenia siedzeń „na płasko” oraz perspektywa przewożenia aż 7 osób – to była recepta na rynkowy sukces. Owszem, przy komplecie pasażerów bagażnik ma symboliczną pojemność 150 litrów – wystarczy na spakowanie niewielkich zakupów – ale po złożeniu oparć trzeciego rzędu siedzeń, przestrzeń rośnie do 600 litrów. Jeśli ktoś chce przewieźć coś większego i złoży wszystkie siedzenia, otrzyma aż 1700 litrów przestrzeni bagażowej.

Jednostki napędowe

Benzynowe:

• 1.6 16V (101 KM)
• 1.8 16V (116-125 KM)
• 2.0 16V Turbo (192-200 KM)
• 2.2 16V (147 KM)

Diesle:

• 2.0 DI 16V (82 KM)
• 2.0 DTI 16V (101 KM)
• 2.2 DTI 16V (125 KM)

Oferta jednostek napędowych była dość szeroka, choć trudno mówić o zróżnicowaniu, szczególnie w przypadku jednostek wysokoprężnych. Podstawowa, generująca zaledwie 82 KM była po prostu za słaba do auta rodzinnego – podróż z kompletem pasażerów i bagażem była prawdziwą udręką. Nie lepiej było w przypadku jednostki 2.0 DTI 16V o mocy 101 KM z momentem obrotowym rzędu 230 Nm, który spalał średnio 6,6 l/100km i przyspieszał od 0 do 100 km/h w czasie 14 sekund. Jedynie 125-konna wersja 2.2 DTI 16V oferowała akceptowalne osiągi. Przyspieszenie od 0 do 100 km/h w 11,5 sekundy, prędkość maksymalna 187 km/h przy średnim spalaniu na poziomie 6,5 l/100km.

Podstawowa jednostka benzynowa 1.6 16V o mocy 101 KM z momentem obrotowym 150 Nm nie oferowała zbyt porywającej dynamiki (0-100 km/h w czasie 13,5 sekundy) ani spalania (7,9 l/100km), ale odwdzięczała się bezawaryjną pracą. Ciekawszą alternatywą był 125-konny silnik 1.8 16V. Przyspieszenie od 0 do 100 km/h zajmowało 11,5 sekundy, choć spalanie na poziomie nawet 8,5 l/100km w cyklu mieszanym mogło odstraszać. Podobne spalanie posiadał silnik 2.2 16V o mocy 147 KM, ale odwdzięczał się świetną dynamiką. Przyspieszenie od 0 do 100 km/h w 10 sekund i 200 km/h prędkości maksymalnej wywoływało uśmiech na twarzy głowy rodziny.

Zupełnie inną bajką były odmiany OPC, które oprócz agresywnej stylistyki – duże felgi i liczne dodatki nadwozia – oferowały bardzo mocny silnik. Była to jednostka 2.0 16V Turbo o mocy 192 KM lub 200 KM w odmianach poliftingowych. Poprawiona 200-konna jednostka dysponowała 250 Nm momentu obrotowego, co przekładało się na przyspieszenie od 0 do 100 km/h w czasie 8,2 sekundy. Prędkość maksymalna 220 km/h w minivanie była godna podziwu i do dziś wzbudza respekt. Spalanie? Średnio nawet 10-11 l/100km. Pod warunkiem, że kierowca będzie miał lekką nogę.

Eksploatacja

Obecnie na rynku znajdziemy bardzo dużo egzemplarzy Opla Zafiry A, choć przeszukując oferty warto znać kilka zasad. Po pierwsze, lepiej unikać modeli z początków produkcji, szczególnie, jeśli są to egzemplarze krajowe. Czemu? Zazwyczaj są one skromnie wyposażone i mocno wyeksploatowane. Co ciekawe, początkowe modele z najniższych wariantów wyposażenia nie posiadają nawet ABS, zaś za dodatkowe poduszki powietrzne trzeba było sporo dopłacać, więc nie wszyscy się na to decydowali. O wiele lepszym wyborem są auta po liftingu z 2002 roku, które pierwotnie pochodziły z zamożniejszych krajów – tam klienci nie oszczędzali i wyposażali Zafiry w różne udogodnienia.

Co prawda koszty napraw nie są wysokie, ale nie oznacza to, że możemy kupić auto w ciemno. Przed zakupem warto sprawdzić elementy, które są szczególnie problematyczne w pierwszej Zafirze. Mowa o wadliwych pompach wspomagania elektrycznego układu kierowniczego. Nietrwałe są też przeguby półosi napędowych – warto je sprawdzić przed zakupem. Problemem jest również korozja, która pojawia się przede wszystkim na tylnych nadkolach i dolnych rantach drzwi. Uwagę należy zwrócić również na stan układu hamulcowego – zapiekające się zaciski i szybko zużywające się tarcze. Zawieść może również czujnik systemu ABS i poziomu oleju.

Podsumowanie

Opel Zafira A to auto przestronne, pakowne, funkcjonalne i komfortowe. W odmianach z mocniejszymi silnikami oferują sporą dynamikę, zaś wersja OPC potrafi zaskoczyć nawet wymagającego kierowcę. Ceny części są rozsądne, koszty eksploatacji do przyjęcia, zaś konstrukcja nie zaskoczy żadnego mechanika. Co prawda lista ewentualnych usterek jest dość długa, zaś na rynku wtórnym znajdziemy wiele wymęczonych egzemplarzy, ale wybór i rozsądne ceny pozwolą znaleźć auto dopasowane do każdych potrzeb.

Zalety:

• przestronne wnętrze (wersje 7-miejscowe)

• duża dostępność niedrogich części

• ciekawa i dynamiczna odmiana OPC

Wady:

- długa lista irytujących usterek

- stylistyka wnętrza jest dość smutna

- mało dynamiczne silniki wysokoprężne

Ważne daty:

-1999 – debiut modelu na rynku

-2001 – do niektórych jednostek wprowadzono problematyczny zawór EGR

-2001 – Zafira w teście Euro NCAP uzyskała skromny wynik 3 na 5 gwiazdek

-2002 – przeprowadzono facelifting, który zmienił m.in. przednie i tylne światła oraz przedni grill

Dane techniczne:

Ceny wybranych wersji i roczników: