Renault Clio III 1.2 16V

Skonstruowanie małego, miejskiego samochodu wydaje się proste. Wystarczy w niezbyt dużym nadwoziu wygospodarować bezpieczne miejsce dla maksymalnie pięciu podróżnych, wnętrze zaaranżować prosto, lecz funkcjonalnie, włożyć oszczędny silnik i "mieszczuch" jest już gotowy. Tyle, że od lat w tej konkurencji oprócz Renault liczy się niewiele marek.

Francuzi długo zbierali doświadczenia w tej materii. Już pierwsza generacja Clio okazała się sukcesem, otrzymując tytuł Samochodu Roku 1991. Po kilku latach Clio III stanęło u szczytu sławy, zyskując po raz drugi zaszczytne miano wśród europejskich dziennikarzy. Jakie jest więc najlepsze auto roku 2006 w dwa lata po światowym debiucie?

Cechy szczególne

To wciąż nieźle sprzedający się samochód segmentu B, opierający się nowej konkurencji spod znaku Opla, czy Fiata. Renault Clio III jest większe od poprzedniego modelu, w zasadzie wymiarami zewnętrznymi przypomina pierwsze kompakty.

Nic dziwnego, że w środku jest więcej miejsca, niż u poprzednika. Znacznie wygodniej siedzieć będą pasażerowie tylnej kanapy. Panel centralny - choć prosty, jest jednak bardzo funkcjonalny.

Zegary czytelne, a wszystkie przełączniki i pokrętła są tam, gdzie się ich spodziewamy.

Pewnego przyzwyczajenia wymagają jedynie krótkie dźwignie kierunkowskazów i wycieraczek. Jakość plastików deski rozdzielczej, jego spasowanie i kolorystyka nie budzą jakichkolwiek uwag. W tej klasie samochodów takiego kokpitu żaden producent by się nie powstydził.

Także bagażnik wyróżnia się ponadprzeciętną w tym segmencie pojazdów pojemnością. Z wynikiem bliskim 290 l przewyższa go niewiele aut (np. C3), a konkurentów w postaci Corsy i Grande Punto zostawia nieco z tyłu.

Z zewnątrz Renault Clio III bardzo wydoroślało, nadwozie nabrało cech sportowych. Zarówno wykrój reflektorów przednich, jak i tylnych wraz z łagodnie opadającą linią dachu przypomina inne modele marki, co jest zabiegiem zamierzonym przez producenta. Francuski dandys powiedziałby, że to dyskretna elegancja zaklęta w nieco sportowym nadwoziu.

Biorąc pod uwagę bogatą paletę pastelowych kolorów nie można się dziwić, że Clio bardzo się podoba kobietom. Samochód ma bardzo długą listę opcjonalnego wyposażenia, które sprawia, że można dostosować samochód do własnych potrzeb.

Nieznacznej dopłaty wymaga np. system doświetlania zakrętów, oparty na światłach przeciwmgielnych. Nie jest to zaawansowana technologia reflektorów skrętnych, ale podczas jazdy w nocy może się przydać. Za 50 tys. zł otrzymujemy auto z bogatszym wyposażeniem Expression oraz klimatyzacją, czterema poduszkami powietrznymi, ABS i elektrycznie opuszczanymi szybami przednimi.

Silnik

Gama silników benzynowych Clio obejmuje jednostki napędowe o pojemności 1,2-litra i mocach 65 KM, 75 KM i 100 KM, silnik 1,4 l o mocy 98 KM oraz 110-konny motor 1,6 l.

Najpopularniejszy, według zapewnień dilerów, jest silnik 1,2 l 75 KM będący swoistym  "złotym środkiem", łącząc niezłe osiągi z małym zapotrzebowaniem na paliwo. Jednostka napędowa

współpracuje z pięciobiegową skrzynią o krótkich przełożeniach, a poszczególne biegi wchodzą precyzyjnie.

Silnik nieźle daje sobie radę podczas podróży po mieście, niedostatki mocy ujawniają się natomiast podczas dłuższych wypadów za miasto, gdzie dość często trzeba wyprzedzać długie kolumny pojazdów. Spokojne operowanie gazem zaowocuje jednak sporą oszczędnością paliwa.

Renault Clio z 75-konnym silnikiem średnio spaliło około 7,5 l na 100 km w mieście i 5,1-5,2 l na trasie. Pełne wykorzystanie mocy silnika oraz jazda na wysokich obrotach z łatwością podwyższą spalanie co najmniej o 1-1,5 litra.

Wrażenia z jazdy

W Clio z pewnością nie będziemy się czuli, jak w aucie klasy miejskiej sprzed paru lat. Zawieszenie tego samochodu jest bardzo komfortowe, bardzo dobrze tłumi nierówności dróg. Podczas pokonywaniu sporych, poprzecznych nierówności kultura pracy zawieszenia nie budziła zastrzeżeń, z tyłu nie dochodziły żadne denerwujące stuki.

Clio nawet wjeżdżając z dużą prędkością w ostry łuk nie zachowuje się nerwowo, reagując

przewidywalnie, jak każde przednionapędowe auto. Mankamentem jest jedynie zbyt mocne wspomaganie kierownicy, które w takich przypadkach nie pomaga "wczuć się w auto". Jest to jednak wada większości małych samochodów.

Generalnie zawieszenie pozwala na odrobinę szaleństwa podczas jazdy, choć wyższe aspiracje temperują skromne możliwości silnika. Jest to jednak motor, który przy normalnej jeździe nie hałasuje, umożliwiając swobodną rozmowę w kabinie. Dopiero po przekroczeniu 110-120 km/h hałas staje bardziej odczuwalny.

Widoczność z przodu i z tyłu jest dobra, choć gabaryty tego samochodu są już takie, że tylne czujniki parkowania nie byłyby tu zbędnym gadżetem. Mimo tego pozostawiając Clio na miejskich parkingach zazwyczaj nie ma problemu, by się wcisnąć w wolną lukę między samochodami.

Fotele są dobrze wyprofilowane, ale po kilkuset kilometrach zalecana jest przerwa w podróży. Pozytywnie też trzeba ocenić stanowisko pracy kierowcy. Wszystko jest pod ręką, a do poszczególnych przełączników sięgamy instynktownie. W Renault brakuje jedynie większej ilości schowków na drobiazgi, gdyż ten po stronie pasażera oraz kieszenie w drzwiach mogą nie wystarczyć.

Podsumowanie

Konkurencja nie śpi, ale Renault Clio wciąż może się czuć mocne. Atrakcyjna linia nadwozia, bogata paleta kolorystyczna, szeroka gama silników i opcji wyposażenia powoduje, że jest to wciąż interesujące auto miejskie. Jednocześnie to kolejny model Renault, które w teście zderzeniowym EuroNCAP zdobył maksymalną liczbę pięciu gwiazdek. Clio będzie zatem bezpiecznym kompanem w mieście i podczas wyjazdów na majówki poza miasto.  

Wybrane dane techniczne:

Wybrane wyposażenie seryjne

S- wyposażenie standardowe

O - wyposażenie opcjonalne

Nasza ocena

Przyznana ilość gwiazdek na 5 możliwych