Renault Clio Extreme

Auto jest wyposażone m.in. w ABS i cztery poduszki gazowe, a uroku dodają mu montowane seryjnie aluminiowe felgi o średnicy 15 cali.

Renault Clio, choć produkowany od 1998 roku, dzięki ostatnio przeprowadzonej modernizacji nieźle się broni w walce ze znacznie młodszymi konstrukcjami. To nie tylko dzięki nadwoziu, podobnemu teraz do większych i bardziej odważnych aut Renault, ale także z powodu niezłych silników i dobrej jakości tworzyw sztucznych we wnętrzu. Większość konkurentów zdecydowanie przegrywa tu z niewielkim samochodem z Francji.
Model Extreme jest standardowo wyposażony m.in. w ABS, poduszki gazowe dla kierowcy, pasażera i airbagi boczne, wspomaganie układu kierowniczego, elektrycznie opuszczane szyby w przednich drzwiach, centralne ryglowanie zamków i dzielone tylne siedzenie. Listę uzupełniają halogeny, komputer pokładowy, regulacja fotela kierowcy na wysokość i aluminiowe felgi. Na liście opcji są: lakier metalik, radioodtwarzacz ze sterowaniem przy kierownicy, elektrycznie odsuwany dach, klimatyzacja i radioodtwarzacz. Pięciodrzwiowe Clio Extreme z silnikiem 1.2 16V kosztuje 43 000 zł, o 4700 zł drożej niż wersja Authentique z tym samym silnikiem.
Clio ma dość miękkie zawieszenie, na komfort jazdy nie można więc narzekać. Mimo to nie ma skłonności do podsterowności, przynajmniej przy prędkościach do 130-140 km/h. Mimo dość krótkiego rozstawu osi Clio dobrze reaguje na koleiny poza miastem.
Wnętrze
Tu zmiany są chyba wyraźniejsze niż na zewnątrz, inne są zegary, konsola środkowa i deska rozdzielcza. W modelu Extreme deskę ozdobiono wstawkami z tworzywa imitującego aluminium. Niezłej jakości są tworzywa sztuczne, dla Clio może konkurencją w tej dziedzinie być jedynie Volkswagen Polo i Skoda Fabia, wszyscy inni rywale zostają z tyłu. Fotele są dość wygodne, choć nie zapewniają zbyt dobrego podtrzymywania ciała na zakrętach. Plusem jest za to możliwość regulacji fotela kierowcy na wysokość. W standardowym wyposażeniu jest także skórzana kierownica.
Nadwozie
Po ostatniej modernizacji i zmianie reflektorów na kanciaste Clio upodobniło się do większych aut Renault. W rzucie bocznym właściwie trudno odróżnić Clio sprzed modernizacji od tego po niej. Z tyłu zmiany objęły światła, z tylnej klapy zniknął napis Renault, w jego miejsce pojawił się spory znaczek firmowy, który pełni także rolę zamka bagażnika. W modelu Extreme w oczy rzucają się 15-calowe, aluminiowe felgi, które należą do wyposażenia standardowego.
Silnik
Silnik Clio 1.2 16V, choć szesnastozaworowy, jest dość elastyczny i nie wymaga zbyt częstego sięgania do dźwigni zmiany biegów. Jedyny wyjątek to wyprzedzanie na trasie, kiedy trzeba zredukować biegi nawet do trójki. Na szczęście nie powoduje to zbyt dużego zwiększenia hałasu, jaki dociera do kabiny. Auto jest znakomicie wygłuszone. Podczas szybkiej jazdy Clio 1.2 16V spala nieco ponad 8 l benzyny na 100 km, średnio podczas testu zużyło 7,7 l/100 km. Kierowcy rzadko wyjeżdżający poza miasto mogą się zdecydować na odmianę 1.2 z ośmiozaworową głowicą o mocy 60 KM. Średnie spalanie spadnie wówczas o 1-1,5 l/100 km. Tyle że taki silnik nie jest oferowany w Clio Extreme.
Podsumowanie
Clio Extreme to oferta dla bardziej wymagających kierowców, którym nie wystarcza wyposażenie podstawowych modeli. Zaletami Extreme są także spory wybór silników i niezbyt wygórowana cena
Renault Clio 1.2 16V a konkurencja

T - hamulce tarczowe, B - hamulce bębnowe
Wyposażenie

S - standard, O - opcja, N - niedostępne