Prawo w komisie

Wymogi tej staranności określił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku już w maju 1997 roku.

Kodeks cywilny stanowi, że komisant nie ponosi odpowiedzialności za ukryte wady fizyczne rzeczy, jak również za jej wady prawne, jeżeli przed zawarciem umowy podał to do wiadomości kupującego. Jednakże wyłączenie odpowiedzialności nie dotyczy wad rzeczy, o których komisant wiedział lub z łatwością mógł się dowiedzieć.

Z tego wynika, że komisant może wyłączyć swoją odpowiedzialność za legalność sprzedawanego samochodu, ale pod warunkiem, że poda to do wiadomości nabywcy przed zawarciem transakcji.

Jednak nawet taka klauzula zawarta w umowie nie zawsze wyłącza odpowiedzialność komisu.

W kodeksie cywilnym czytamy także, że wyłączenie odpowiedzialności komisu jest bezskuteczne, jeżeli komisant mógł się o wadzie z łatwością dowiedzieć. Pojawia się więc pytanie, jak należy interpretować słowo "z łatwością".

Powszechny jest pogląd, że wystarczy, jak komis sprawdzi numery identyfikacyjne i dokumenty przyjmowanego do sprzedaży samochodu w sposób powierzchowny. Orzecznictwo Sądu Najwyższego tego jednak nie potwierdza, a wręcz przeciwnie, przypomina, że taka postawa komisanta jest sprzeczna z podstawowymi wymogami obrotu używanymi samochodami. Należy jednak pamiętać, że komisant prowadzi działalność w zakresie swojego przedsiębiorstwa, co zobowiązuje go do staranności wymaganej od trudniących się zawodowo handlem. Wymogi tej staranności określił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku w maju 1997 roku.

Według niego komisant jest zobowiązany do dokładnego

sprawdzenia numerów identyfikacyjnych i dokumentów pochodzenia przyjmowanego do sprzedaży samochodu. Sąd Najwyższy przyjął, że komisant musi posiadać sam niezbędną wiedzę jak to robić lub musi zatrudnić w tym celu profesjonalistę.

W artykule powołujemy się na wyrok Sądu Najwyższego z 15 marca 1997 roku, IICKN 168/97 oraz na ustawę z 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie kodeksu cywilnego.