Pierwsza matura w rodzinie. Felieton Ryszarda M. Perczaka

Kilka tygodni temu jechałem autostradą A2 w kierunku Poznania. Tuż przede mną w tę sama stronę przez prawie 200 kilometrów poruszało się luksusowe auto terenowe z młodą, jak się potem okazało, rodziną z dzieckiem. Zaraz na początku podróży z okna terenówki po lewej stronie poleciała papierowa chusteczka. Pozbywał się jej kierowca. Kilkanaście kilometrów dalej, tym razem pasażerka wyrzuciła w podobny sposób skórkę od banana. Podczas dalszej jazdy pokład tamtego samochodu opuściły jeszcze dwa papierowe kubki po napojach, plastikowa butelka i na koniec, już pod Poznaniem, wypełniony zawartością pampers.

Mój kolega przed laty, gdy chciał komuś wytknąć brak dobrych manier mówił: nie ma się co dziwić, wszak to pierwsza matura w rodzinie. Nie zapytałem o dyplomy tych ludzi więc nie wiem, jakie szkoły pokończyli. Być może rzeczywiście, jako pierwsi wśród najbliższych doszli do egzaminu dojrzałości...

Przez kilka chwil na przyautostradowym parkingu obserwowałem wspomnianą rodzinkę. On wysportowany, w markowych ubraniach. Twarz może nie intelektualisty, ale też nie prostak. Ona także bez rzucających się w oczy oznak tęsknoty za myśleniem. Dzieciak, najwyżej dwuletni również wyglądał na nieźle ułożonego. A jednak to właśnie z ich auta powędrowało na pobocze, na dystansie Łódź – Poznań to co opisałem wyżej. Gdyby mi ktoś opowiedział, że to ich sprawka pewnie bym nie dał wiary, ale pozbywanie się różnych śmieci odbywało się na moich oczach więc nie jest to wymysł mojej wyobraźni.

Jednocześnie, co również chciałbym zauważyć, przez całą droge poprzedzająca mnie terenówka poruszała się zgodnie z przepisami. Tyle jest w tej historii optymizmu.