Opel Astra F. 30 urodziny kultowego modelu

Siódma generacja kompaktowego Opla w pełni ucieleśniała tego ducha zmian. Nie tylko przyjęła nową nazwę Astra — taką samą, jak jej brytyjska bliźniaczka spod znaku Vauxhalla — ale także oferowała mnóstwo nowo opracowanych systemów podnoszących bezpieczeństwo. W porównaniu z poprzednikiem Astra F była wyraźnie przestronniejsza przy zachowaniu podobnych wymiarów zewnętrznych. Mocny nacisk położono także na ekologię — duży udział materiałów nadających się do recyklingu był ważnym krokiem w kierunku zamykania obiegu surowców, zwłaszcza syntetycznych. Nabywcy byli pod wielkim wrażeniem tych cech nowego samochodu. W latach 1991–1997 wyprodukowano około 4,13 miliona egzemplarzy Astry F, co czyni z niej najlepiej sprzedający się model w dotychczasowej historii Opla.

Gama wersji Astry F zaspokajała wszystkie potrzeby. Klienci mieli do wyboru pięć silników benzynowych i jednego diesla. Wszystkim czterocylindrowym jednostkom towarzyszył najnowocześniejszy układ oczyszczania spalin. W samochodach z silnikami benzynowymi 1.4, 1.6, 1.8 i 2.0 montowano trójfunkcyjne katalizatory, a diesel 1.7 miał nowo opracowany katalizator utleniający.

Jako pierwsze w październiku 1991 r. do dealerów dotarły pięciodrzwiowe hatchbacki, pięciodrzwiowe kombi Caravan oraz sportowe Astry GSi. Od 2021 r. te samochody można już rejestrować jako zabytki. Flagowa odmiana GSi dostępna wyłącznie jako trzydrzwiowy „hot-hatch” była oferowana z 2‑litrowymi silnikami o mocy 85 kW (115 KM) lub 110 kW (150 KM), przy czym mocniejsza jednostka miała 16 zaworów i dwa wałki rozrządu nad głowicą. Wiosną 1992 r. pojawił się czterodrzwiowy sedan, a rok później włoska firma karoseryjna Bertone przygotowała Astrę kabriolet.

Wysoki standard bezpieczeństwa Astry F był dużym krokiem naprzód w klasie kompaktowej. System bezpieczeństwa Opla obejmował między innymi podwójne stalowe wzmocnienia w drzwiach chroniące przed skutkami uderzenia w bok pojazdu, specjalną konstrukcję foteli zapobiegającą wysunięciu się spod pasa bezpieczeństwa, a także napinacze przednich pasów bezpieczeństwa ograniczające przemieszczenie się ciała do przodu w przypadku poważnej kolizji czołowej. Bezpieczeństwo bierne zwiększono jeszcze bardziej w 1994 r., wprowadzając do wyposażenia standardowego pełnowymiarowe czołowe poduszki powietrzne dla kierowcy i pasażera z przodu.

„Pełnowymiarowy” był także przedział pasażerski nowego modelu. W porównaniu z Kadettem E inżynierowie Opla wygospodarowali w Astrze F znacznie więcej przestrzeni — na przykład poprzez przesunięcie szyby czołowej o 74 mm do przodu oraz zwiększenie ilości miejsca nad głową i na poziomie kolan nawet o 50 mm. Mimo obszernego wnętrza Astra F zachowała typową dla każdego Opla wysoką efektywność aerodynamiczną. Współczynnik oporu aerodynamicznego Cd wynosił zaledwie 0,30.

Oprócz wysokiego poziomu bezpieczeństwa i przestronności konstrukcja Astry F w równym stopniu uwzględniała aspekt ekologiczny. Znaczną część deski rozdzielczej, wykończenia drzwi, foteli i konsoli środkowej wykonano z polipropylenu, dla którego firma Opel opracowała innowacyjny i przyjazny dla środowiska proces recyklingu. Do wyprodukowania innych elementów, takich jak wsporniki zderzaków i wygłuszenia nadkoli, od razu użyto surowców wtórnych.

Bezpieczeństwo i ochrona środowiska nie były jednymi obszarami innowacji w Astrze F. „Wielofunkcyjny wyświetlacz” w górnej części konsoli środkowej, a więc na linii wzroku kierowcy, był pierwszym takim rozwiązaniem na świecie, łączącym funkcje wyświetlacza radia, komputera pokładowego i informacji diagnostycznych. Nowy model był również pierwszym samochodem w klasie kompaktowej z „systemem oczyszczania powietrza”, który chronił kierowcę i pasażerów przed pyłkami, kurzem i innymi zanieczyszczeniami. Wersja GSi 16V była natomiast pierwszym samochodem z elektroniczną kontrolą trakcji w segmencie Astry.

Astra F posłużyła także za platformę innowacji w zakresie alternatywnych systemów napędu. W pełni elektryczna „Astra Impuls III” dowiodła swojej efektywności w czasie prowadzonych na dużą skalę testów na bałtyckiej wyspie Rugia. Od 1993 do 1997 r. dziesięć prototypów przejechało w sumie 350 000 kilometrów. Pięć z nich było zasilanych z akumulatorów niklowo-kadmowych o pojemności 45 kW, a pozostałe miały 42‑kilowatowe akumulatory sodowo-niklowo-chlorkowe. Astra Impuls III rozwijała prędkość maksymalną 120 km/h i miała maksymalny zasięg 160 km. Opel poszerzył zakres badań nad alternatywnymi paliwami w 1996 r., wprowadzając limitowaną serię kombi Astra Caravan zasilanej przyjaznym dla klimatu sprężonym gazem ziemnym (CNG). Wybrane przedsiębiorstwa komunalne, samorządy lokalne oraz operatorzy flot testowali w codziennych warunkach 500 samochodów ze zbiornikami CNG.

Astra F była jak dotąd najlepiej sprzedającym się modelem Opla. Jej trzema największymi atutami były nowe systemy bezpieczeństwa, przestronność wnętrza i przyjazność dla środowiska. Model ten trafił w oczekiwania konsumentów ważne dla nich na początku lat 90. i wprowadził wiele innowacji do swojego segmentu rynkowego. Siódma generacja kompaktowego Opla (i pierwsza nosząca nazwę „Astra”) była samochodem w pełni na miarę swoich czasów.

Zobacz także: Kierunkowskazy. Jak poprawnie korzystać?