Mini Clubman Cooper S. Test, wrażenia z jazdy, wady, zalety, ceny

Przeglądając konfigurator Mini możemy doliczyć się 5 wersji nadwozia tego auta. Mamy klasyczne Mini 3-drzwiowe, jest Mini 5-drzwiowe. Możemy kupić Cabrio, w ofercie jest też crossover Countryman. Rolę odmiany kombi od 2007 roku pełni zaś Clubman. Auto widoczne na zdjęciach należy do generacji F54 produkowanej od 2015 roku. Koncepcja współczesnego Clubmana nie jest nowa.

Oryginalne Mini w latach 1969-1981 także było produkowane w wersji z drzwiami skrzydłowymi tylnej ściany nadwozia. Clubman czerpie garściami ze swojego dziedzictwa i dzięki temu brytyjsko-niemiecka marka może zaoferować klientom auto, które w zasadzie nie ma konkurencji. Pod względem technicznym samochód jest spokrewniony z BMW serii 2 Active/Gran Tourer. Wykorzystuje jego płytę podłogową i zespoły napędowe. Pod maską testowanej odmiany Cooper S pracuje 178-konny motor benzynowy o pojemności dwóch litrów. To w dzisiejszych czasach niecodzienna sytuacja, gdy w relatywnie niewielkim aucie montuje się spory, czterocylindrowy silnik. W 2015 r auto otrzymało ocenę 4 gwiazdek w teście zderzeniowym Euro NCAP.

Patrząc na Clubmana z zewnątrz, trudno określić go mianem „mini”. Nic dziwnego. Długość auta wynosi przeszło 4,2 m, a jego rozstaw osi - 2,67 m. To o ponad 10 cm więcej niż w przypadku testowanego przez Motofakty zimą pięciodrzwiowego Mini, Różnicę widać natychmiast po otwarciu drzwi. W Clubmanie tylna kanapa nie jest przeznaczona wyłącznie dla dzieci. W miarę wygodnie usiądą tu także dorośli. Lifting przeprowadzony w pierwszych miesiącach 2021 roku wprowadził do Mini kilka dyskretnych, acz widocznych zmian. Auto po modernizacji najłatwiej rozpoznać po czarnych obramowaniach wokół przednich lamp. Same lampy wykorzystują diody LED już w standardowej wersji auta. We wnętrzu, jako element pakietu Connected Media mamy wyświetlacz zamiast analogowego obrotomierza za kierownicą. Poza tym doszło trochę fortepianowej czerni i subiektywnie - poprawiono nieco jakość materiałów.

Oczywiście, testowe auto było wyposażone bardzo bogato, co znacznie podnosiło komfort podróży. Z drugiej strony, szkoda że przy okazji liftingu nie wprowadzono wyświetlacza head-up rzucającego obraz na przednią szybę, a nie na małą szybkę wysuwaną z kokpitu. W dalszym ciągu do Mini nie da się dokupić systemu monitorowania martwego pola w lusterkach, czy aktywnego asystenta pasa ruchu.

Nigdzie nie znalazłem informacji, czy przy okazji liftingu poprawiono w Mini wyciszenie. Moje odczucia z szybkiej trasy autostradowej obecnym Clubmanem są dużo lepsze niż z wersji sprzed modernizacji. We wnętrzu jest akceptowalnie cicho i w końcu można posłuchać niezłego audio harman/kardon. W 360-litrowym bagażniku przewiozłem skrzynkę jabłek z Grójca do Warszawy. Nie jest to kufer, do którego zmieszczą się bagaże całej rodziny, ale Clubman też nie aspiruje do roli pojazdu do jeżdżenia z dziećmi na wakacje. Skrzydłowe drzwi są bardzo wygodne w użytkowaniu. Według mnie świetnie wyglądają i nadają Clubmanowi niepowtarzalny charakter. Lifting nie zmienił tego, co w Mini było dobre - świetnie trzymających ciało sportowych foteli, dobrze działających multimediów i ogólnej solidności wykonania.

178-konny silnik budzi się do życia całkiem charakternym dźwiękiem. Szkoda, że podobne wrażenia nie zostają w czasie jazdy. Moje ogólne wrażenie z kilkuset kilometrów przejechanych tym autem jest takie, że Clubman Cooper S jest bardzo „ugrzeczniony”. Nawet w trybie sportowym nie strzela z wydechu, pozostając w tym wszystkim całkiem komfortowym. W sumie - to chyba dobrze.
Osoby oczekujące bardziej sportowych wrażeń z jazdy muszą sięgnąć po 306-konną odmianę JCW, droższą wyjściowo o 35 tys. zł od odmiany testowanej. Nieco ponad 7 sekund w sprincie do „setki” w testowanym aucie to bardzo dobry wynik. Kierowca nie ma jednak wrażenia prowadzenia pocisku. Clumban całkiem nieźle izoluje od otoczenia i odczucie prędkości jest w nim nieco zaniżone.
Perfekcyjny układ jezdny, który od zawsze był chlubą Mini występuje także w Clubmanie. Kręta, górska droga to miejsce, w którym doskonale można zrozumieć, co oznacza marketingowy slogan „gokartowa radość z jazdy”. Komfort jazdy na dziurawej drodze jest nieco obniżony, chociaż trzeba przyznać, że dłuższy rozstaw osi poprawia stabilność i niweluje podskakiwanie auta na nierównościach. Średnie zużycie paliwa z całego testu wyniosło równe 8 l/100 km. Ok 10-11 l/100 km spala Mini podczas jazdy po centrum miasta. 7,5 l/100 km znika z baku w czasie jazdy autostradowej. Podróżowanie drogami krajowymi obniża ten wynik do nieco ponad 6 l/100 km.

O ile inne wersje nadwoziowe Mini można porównywać z różnymi autami konkurencji, tak w motoryzacyjnym świecie Clubman jest prawdziwym jednorożcem. Wyjściowa cena za to auto z automatyczną skrzynią biegów wynosi 130 300 zł, ale należy ją traktować czysto teoretycznie, ponieważ taki samochód beż żadnej opcji nie występuje w naturze. Wykazując się luźnym podejściem przy klikaniu poszczególnych pozycji w konfiguratorze, można niebezpiecznie zbliżyć się do granicy 200 tys. zł. Z jednej strony, jak za samochód segmentu B, cena jest bardzo wysoka. Z drugiej zaś, czy bardzo wysoka za tak świetnie jeżdżące auto jedyne w swoim rodzaju? Na to pytanie każdy musi odpowiedzieć sobie sam. Dla mnie Clumban, obok klasycznej trzydrzwiówki jest numerem jeden w gamie nadwoziowej Mini. Znacznie bardziej funkcjonalny i nie tak klaustrofobiczny jak wersja 5D, z niepowtarzalnym charakterem.

ZALETY:

• jak na Mini, wysoka funkcjonalność i wyjątkowy styl nadwozia;
• genialny układ jezdny;
• dynamiczny układ napędowy.

WADY:

• brak możliwości dokupienia pewnych współcześnie oczywistych elementów wyposażenia.

Podstawowe dane techniczne Mini Clubman Cooper S: 

Zobacz także: Elektryczny Fiat 500