W roku 1961 wprowadzono motocykle Junak, przystosowane dla potrzeb ówczesnej milicji. Motocykl wyposażony był w wiatrochron, osłony nóg, dwa potężne sygnały dźwiękowe oraz radiotelefon, umieszczony za skróconą kanapą.
W motocyklu zmieniono napięcie znamionowe instalacji elektrycznej z 6V na 12V. Dodatkowa rura zabezpieczała nogi kierowcy oraz osłony w razie wywrotki. Nad reflektorem mieściło się migające niebieskie światło, umożliwiające dostrzeżenie pojazdu milicyjnego.
Model M10 MO miał zastąpić dotychczas powszechne w milicji M72 z koszem. Główną przewagą tego pojazdu miały być lepsze przyspieszenia i możliwość manewrowania na coraz bardziej zatłoczonych ulicach miast.
Milicyjny Junak dysponował silnikiem o pojemności 350 cm sześciennych o mocy 19 KM. Motocykl ważył 170 kg i mógł rozpędzić się do 125 km/h. Zużycie paliwa w milicyjnym Junaku, który ze względu na dodatkowe osłony miał także większe opory aerodynamiczne, wynosiło 3,5 litra na każde sto kilometrów.
Junak występował w dwóch wersjach kolorystycznych: czarno-białej oraz czarnej.
