W 1926 roku w ofercie Harleya-Davidsona pojawiły się pierwsze jednocylindrowce.
W sprzedaży były modele z rozrządem dolnozaworowym lub bardziej sportowe
górnozaworowe. Pojemność silnika, która była mierzona w calach nazywano
powszechnie "dwudziestką jedynką". Charakterystyczny dźwięk wydobywający
się z wydechu otrzymał nazwę "Peashooter" (Dmuchawka). Pod względem podwozia
oba modele nie różniły się między sobą. Zastosowano nowy typ ramy, który
był mocniejszy i niższy od stosowanych w innych modelach.
Przy średnicy cylindra 73 mm i skoku tłoka 82 mm silnik osiągał moc
8 KM przy 4000 obr./min.
Motocykl ważący 114 kg osiągał prędkość 88,5 km/h. Za pośrednictwem
przekładni łańcuchowej silnik współpracował z trójstopniową skrzynią biegów.
Oferowano dwie wersje dolnozaworowego modelu. Wydanie A, to motocykl
z zapłonem iskrowym. Wersja B z zapłonem bateryjnym miała bogatsze wyposażenie
elektryczne. Górnozaworowy model bliźniaczy dysponował mocą 12 KM przy
4000 obr./min. i osiągał prędkość 97 km/h. Podobnie jak w przypadku dolnozaworowca,
istniały dwie wersje: AA z zapłonem iskrownikowym i BA z zapłonem bateryjnym.
Produkcja jednocylindrówek spod znaku H-D trwała do 1934 roku.
