Druga fala?

MAN, Volvo... czyżby koniec złej passy w przyciąganiu zagranicznych inwestycji w branży motoryzacyjnej? Za wcześnie jeszcze na ogłoszenie, że skończył się okres klęsk i że Polska wraca do gry.

Jednak są pewne symptomy ożywienia i powrotu do grona państw o rozwijającym się przemyśle motoryzacyjnym. Jeżeli dla potentatów tej branży Polska jest atrakcyjnym miejscem do inwestowania, to oznacza że interesy mniejszych graczy też są bezpiecznie. Można więc oczekiwać kolejnych inwestycji.

Nie do końca wiadomo, czy nasz powrót jest efektem tego, że wyciągnęliśmy właściwe wnioski z wcześniejszych porażek, czy tez tego, że inwestorzy nie są z warunków jakie ostatecznie zaoferowały inne kraje, np. Słowacja. Przyczyna jest mniej ważna, istotniejsze są konsekwencje.

Inwestycje zagraniczne nie są nam dane raz na zawsze. Fabrykę można w każdej chwili zamknąć, a produkcję przenieść do innego kraju.

Chętnych do przyjęcia zagranicznej inwestycji jest wielu (kiedy Volkswagen Poznań ogłosił, że ma problemy z rozwojem fabryki, natychmiast inne miasta zaoferowały tereny pod budowę nowej fabryki). Dlatego też decyzja np. Fiata o rozpoczęciu w Polsce produkcji fiata 500 jest dowodem wysokiej jakość samochodów wytwarzanych w Bielsku i Tychach. A także opłacalności tej produkcji. Są to poważne argumenty wobec nieustannych protestów włoskich związków zawodowych i niepełnego wykorzystania mocy produkcyjnych w większości fabryk Fiata.

Ostatnie problemy z budową na Słowacji koreańskiej fabryki opon dowodzą, że nadal aktualne są co najmniej dwa pytania. Po pierwsze, czy warto składać deklaracje i dawać obietnice, których potem nie można dotrzymać? Poi drugie, jak jest granica ustępstw wobec potencjalnego inwestora, czyli ile jesteśmy w stanie zapłacić z pieniędzy podatnika za inwestycję i nowe miejsca pracy? Kilkaset, czy kilka tysięcy euro za jedno miejsce pracy? Ale to temat na zupełnie inny tekst.