Volkswagen. Koniec produkcji kultowego modelu

New Beetle produkowany jest w meksykańskiej fabryce w Puebla. Historia auta sięga 1998 roku, a ostatnie egzemplarze z taśmy produkcyjnej zjadą w lipcu 2019 roku. Koncern nie ukrywa, że Beetle nie sprzedaje się najlepiej za sprawą coraz popularniejszych SUV-ów.

Na otarcie łez zapowiedziano, że w ostatnim roku produkcyjnym Volkswagen wypuści na rynek dwie wersje specjalne: Final Edition SE i Final Edition SEL. Nie jest potwierdzone czy trafią na rynek europejski.

Tak to się zaczęło

Garbusa zaprojektował Ferdynand Porsche. W dobie kryzysu lat 30. widział na rynku miejsce dla małego, taniego auta. Jednak ani Zündapp, ani NSU, do których się zwrócił, nie były gotowe wyłożyć dość gotówki, aby ruszyć z produkcją. Zrobił to dopiero Adolf Hitler. Wódz potrzebował „samochodu ludowego” (niem. volkswagen). Podobno osobiście dokonał pewnych zmian w sylwetce auta. Auto nazwał KdF-Wagen, od organizacji „Kraft durch Freude”, która zajęła się zbieraniem przedpłat na „Garbusy”. Dla KdF-Wagen wybudowano nową fabrykę, a obok nowe miasto – Wolfsburg.

Liczne prototypy przeszły długotrwałe próby drogowe. Ostateczna wersja samochodu była gotowa na początku 1938 r. W maju wmurowano kamień węgielny pod zakład.

Podczas II wojny zamiast cywilnych aut wyjeżdżały z niego łaziki typ 62 „Kübelwagen” oraz amfibie typ 166 „Schwimmwagen”, bazujące na „Garbusie”. Po zwycięstwie alianci chcieli zlikwidować zbombardowaną fabrykę. Sprzeciwił się temu brytyjski major Ivan Hirst. Zdobył zamówienie od angielskiej armii i wznowił produkcję „Garbusów” w 1945 r. Szefem zakładu mianowano Heinza Nordhoffa, dawnego menedżera Opla. W 1955 po raz pierwszy zrobiono w Wolfsburgu ponad milion aut.

Zobacz także: Seat Ibiza 1.0 TSI w naszym teście

Hitler zakładał, że „samochód ludowy” będzie kosztował 1000 marek, rozpędzał się do 100 km/h, ważył 700 kg, zużywał 7 l benzyny na 100 km, a w środku zmieści dwoje dorosłych i trójkę dzieci. Porsche w zasadzie spełnił te wymagania, choć cena była nierealnie niska. Bazą dla „Garbusa” była płyta podłogowa. Zapewniała autu nie tylko wytrzymałość, ale też pewną… wyporność! W 1963 r. dwóch Bolończyków przepłynęło uszczelnionym „Garbusem” ze śrubą napędową Cieśninę Mesyńską. Porsche umieścił cały układ napędowy z tyłu. Miejsce na przedzie zostawił dla ludzi i bagażu. Użył niedrogiego w produkcji silnika chłodzonego powietrzem typu bokser. Aby zapewnić autu stabilność zdecydował się na niezależne zawieszenie wszystkich kół. Aerodynamiczne nadwozie pomogło uzyskać niskie zużycie paliwa.

„Garbus” był stale modernizowany. Rosła powierzchnia szyb, zmieniały się silniki i szczegóły nadwozia. W 1971 r. w modelu 1302 udoskonalono zawieszenie, a w 1973 pojawił się 1303 z wypukłą przednią szybą i dużymi, tylnymi światłami zwanymi „stopa słonia”. W 1978 zakończono produkcję zamkniętych modeli w Niemczech. Ostatni kabriolet powstał w zakładach Karmanna w 1980 r. Do 2003 r. budowano auto w Ameryce Południowej.