7 generacji Chevroleta Corvette

W tym miesiącu przypada 60. rocznica narodzin legendy modelu Corvette, który po raz pierwszy zaprezentowany został w Nowym Jorku podczas wystawy General Motors Motorama. Jednak model ten nie od razu został ikoną motoryzacji. Zasłużył sobie na to miano w ciągu sześciu dekad nieustannych udoskonaleń i rewolucyjnych zmian technologicznych.

Pierwsza generacja (C1): 1953-62

Model Corvette zyskał reputację lidera w dziedzinie technologii, designu i osiągów już w chwili debiutu, gdy 17 stycznia 1953, podczas nowojorskiej wystawy General Motors Motorama w Hotelu Waldorf Astoria, po raz pierwszy zaprezentowano szerszej publiczności futurystyczne, smukłe nadwozie z włókien szklanych. Produkcja ruszyła pół roku później, a model Corvette stał się pierwszym seryjnym samochodem z nadwoziem wykonanym w całości z włókien szklanych. Nowoczesny materiał był lekki, dzięki czemu możliwe było poprawienie współczynnika mocy do masy, oraz pozwalał na wyprowadzenie o wiele bardziej skomplikowanych linii i krzywizn nadwozia niż w przypadku konwencjonalnych modeli ze stalowymi karoseriami.

Stylistyka pierwszej generacji modelu ewoluowała z upływem czasu, ale w tamtym okresie wykrystalizowało się wiele charakterystycznych cech Chevroleta Corvette, takich jak typowa sylwetka z długim przodem i cofniętą kabiną, podwójne okrągłe tylne światła czy wnętrze z dwumiejscowym kokpitem. Wszystkie wersje pierwszej generacji miały składany dach.

Miłośnicy modelu określają jego pierwszą generację mianem „sztywno-osiowej”, ponieważ konstrukcję pojazdu oparto na zmodyfikowanym projekcie samochodów osobowych Chevroleta ze sztywną osią napędową. Przez pierwsze dwa lata produkcji modelu montowano w nim nieśmiertelną rzędową szóstkę Chevroleta, potocznie zwaną Blue Flame. Legendarna widlasta ósemka z małym blokiem pojawiła się w trzecim roku produkcji.

Druga generacja (C2): 1963-67

Druga generacja modelu – potocznie zwana Sting Ray na cześć koncepcyjnego pojazdu wyścigowego, który zainspirował jej wygląd – stanowiła prawdziwą rewolucję pod względem stylistyki, projektu, technologii oraz osiągów. Podczas gdy pierwsza generacja bazowała na zmodyfikowanej płycie samochodu osobowego typu sedan, druga odsłona modelu stanowiła nowy, odrębny projekt, który w całości podporządkowano charakterowi i parametrom auta. Pojazd posiadał obniżony środek ciężkości oraz niżej, bardziej sportowo umieszczone fotele. Ponadto stworzono zupełnie nową konstrukcję tylnego zawieszenia, które zdecydowanie poprawiło właściwości jezdne oraz przewidywalność zachowania na drodze.

Kolejna generacja wzbogaciła się również o charakterystyczny element nadwozia, jakim była dzielona tylna szyba w stylu modeli coupe. Chevrolet Corvette z 1963 roku często uznawany jest za jedno z najpiękniejszych aut w historii motoryzacji. Charakterystyczne elementy designu tego nietuzinkowego samochodu to między innymi wyraźna linia środkowa, potocznie zwana „kręgosłupem”, która biegnie od środkowej części nadwozia ku tyłowi, rozdzielając tylne okno, a także chowane przednie reflektory, które przez kolejne 41 lat stanowić miały jedną z wizytówek modelu.

Wprowadzenie do rodziny modelowej Corvette wersji coupe znacząco podniosło sprzedaż w kolejnych latach, ponieważ samochód nabrał praktycznych walorów w oczach osób zamieszkujących regiony o bardziej surowym klimacie. Jednocześnie nowa konstrukcja ramy oraz układ niezależnego zawieszenia kół uczyniły z Chevroleta Corvette auto sportowe klasy światowej.

Trzecia generacja (C3) – 1968-82

Trzecia odsłona modelu była jego najdłużej produkowaną generacją, a model przeszedł w tym czasie znaczące przemiany spowodowane zawirowaniami w przemyśle motoryzacyjnym. W 1968 roku odbyła się premiera trzeciej generacji zwanej Stingray (pisane razem, w odróżnieniu od określenia drugiej generacji), choć miłośnicy modelu wolą potoczną nazwę „shark” (ang. rekin), bowiem podkreśla ona charakterystyczną, agresywną i dynamiczną stylistykę samochodów tej generacji, które wyróżniają się wydatnymi nadkolami oraz mocno cofniętą kabiną pasażerską. Ponadto stylistyka nadwozia opiera się na typowych dla tego modelu elementach, jak składane przednie reflektory oraz podwójne, okrągłe tylne światła.

W kwestii osiągów generacja C3 przeszła przemianę – od masywnych jednostek napędowych o mocy 435 KM z początków produkcji do słabszych, ale bardziej oszczędnych silników, których wybór podyktowany był czynnikami zewnętrznymi, takimi jak przejście na benzynę bezołowiową, bardziej rygorystyczne normy poziomu emisji substancji szkodliwych oraz zmiana oczekiwań klientów. W 1975 roku standardowo montowano silnik 350 z małym blokiem o mocy zaledwie 165 KM, czyli około 20% słabszy od jednostki napędowej z 1955 roku o mocy 195 KM.

Choć zmniejszyła się liczba koni mechanicznych, konstruktorzy modelu Corvette udoskonalili jego konstrukcję pod względem technologicznym, między innymi wzbogacając ją o najnowocześniejsze materiały ze szczególnym uwzględnieniem kompozytów poszycia nadwozia. Dotychczas wykorzystywane włókna szklane stopniowo zastąpiono termoutwardzalnymi kompozytami SMC (ang. sheet-molding compound), dzięki czemu panele nadwozia osiągały idealnie gładką powierzchnię już po wyjęciu z formy i wymagały znacznie krótszej obróbki przed lakierowaniem. Od 1973 roku wszystkie wersje modelu Corvette posiadały panele nadwozia wykonane z kompozytów SMC, ale w przeciągu lat ich skład uległ znaczącej zmianie. Odchodzono od tradycyjnych włókien węglowych na rzecz lekkich tworzyw sztucznych, które zapewniały większą elastyczność, zapobiegając pęknięciom materiału.

Mimo ograniczenia osiągów trzeciej generacji, model Corvette był wówczas popularny bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, a sprzedaż w 1979 roku 58 307 egzemplarzy nadal stanowi rekord w historii modelu.

Czwarta generacja (C4) – 1983-96

Czwarta generacja modelu Corvette odzwierciedlała technologiczny charakter lat 80-tych ubiegłego stulecia, wyróżniając się zaawansowanymi rozwiązaniami designerskimi i technologicznymi, elektronicznymi systemami kontroli mocy oraz wyposażeniem z zakresu bezpieczeństwa. Stylistyczne nowinki obejmowały między innymi elektroluminescencyjny zespół zegarów z cyfrowymi wskaźnikami, które idealnie oddawały technologicznego ducha tamtych czasów. Naturalnie, samochód zachował właściwe sobie proporcje nadwozia, podwójne, okrągłe tylne światła oraz chowane przednie reflektory i jednocześnie zaskakiwał nową konstrukcją tylnej pokrywy w stylu modeli hatchback, która znacznie ułatwiała dostęp do bagażnika.

Technologiczne udoskonalenia C4 widoczne były już u podstaw, w zwartej, szkieletowej konstrukcji ramy. Nowe nadwozie było również bardziej opływowe, co przekładało się na o niemal 25% niższy niż w C3 współczynnik oporu aerodynamicznego (0,34).

W 1985 pod maską zadebiutował układ wtryskowy TPI (ang. Tuned Port Injection), zapowiadający erę wielopunktowych układów wtryskowych i ustanawiający reputację modelu Corvette jako mocnego, sportowego, ale paliwooszczędnego samochodu.

Brak modeli z roku 1983, w którym wyprodukowano jedynie 44 prototypy, sprawił, że do dziś przetrwał tylko jeden Chevrolet Corvette z tego rocznika, który oglądać można w National Corvette Museum w mieście Bowling Green (Kentucky).

Piata generacja (C5) – 1997-2004

Debiut piątej generacji związany był z rzadkim w świecie motoryzacji zjawiskiem, bowiem nowa wersja modelu posiadała masę własną niższą od poprzedniczki. Mimo, że zaprezentowany w 1997 roku Chevrolet Corvette C5 gabarytami górował nad C4, był od tego ostatniego o niemal 45 kilogramów lżejszy.

Na obniżenie masy wpływ miało wiele czynników. Nigdy wcześniej do budowy paneli nadwozia z SMC nie wykorzystano tyle tworzyw sztucznych, dzięki czemu stały się one niezwykle lekkie. Znacznie odchudzono również nową strukturę podwozia, którą oparto na solidnych belkach oraz elementach wykonanych metodą hydroformingu, co zapewniło odpowiednią sztywność, wytrzymałość, ale także lekkość i prostotę konstrukcyjną. Podłogę wykonano z elementów łączonych warstwowo, z wykorzystaniem ultralekkiego drewna balsa, co pozwoliło na dalszą redukcję masy własnej pojazdu.

Kolejnym elementem pozwalającym na obniżenie masy oraz poprawiającym stabilność C5 był zupełnie nowy silnik Gen 3 o małym bloku. Zastosowano w nim aluminiowy blok cylindrów oraz aluminiowe głowice, a także kolektor dolotowy wykonany z kompozytów, którego masa nie przekraczała 4,5 kilograma.

Co się zaś tyczy procesu produkcji, Chevrolet Corvette jako jeden z pierwszych modeli na rynku pokrywany był lakierem wodnym o ograniczonej ilości rozpuszczalnika (z 60 do 10%). Dziś tego typu lakiery stosowane są standardowo przez niemal wszystkich producentów.

Szósta generacja (C6) – 2005-13

Widząc szóstą generację modelu Corvette miłośnicy motoryzacji szeroko otwierali oczy ze zdziwienia, tym samym robiąc coś, czego C6 już zrobić nie mogła – zrezygnowano bowiem z systemu składania przednich reflektorów. Po raz pierwszy od 1962 roku samochód wyposażono w stałe reflektory, co nie tylko przyczyniało się do obniżenia masy, ale również upraszczało obsługę i zmniejszało opór aerodynamiczny. Jednocześnie C6 zachowała podwójne, okrągłe tylne lampy oraz wnętrze z charakterystycznym kokpitem.

Projekt oraz struktura podwozia szóstej generacji były bardzo podobne do konstrukcji znanych z wersji C5. Pomimo kilku dodatkowych rozwiązań z zakresu bezpieczeństwa, które podnosiły masę nowej wersji modelu, udało się ją odchudzić o 10 kilogramów w porównaniu z modelem z 1997 roku. Było to możliwe między innymi dzięki zastosowaniu wspomnianych wcześniej, stałych reflektorów.

W 2006 roku ofertę wzbogacono o wersję C6 Z06, która zapewniała bezprecedensowe w historii modelu osiągi, dzięki zastosowaniu najnowocześniejszych technologii oraz lekkich materiałów. Klasyczną stalową ramę podwozia zastąpiono konstrukcją aluminiową, a nadwozie wykonano z paneli z włókien węglowych. Dzięki tym zabiegom nie tylko udało się utrzymać masę własną samochodu na poziomie poniżej 1450 kilogramów, ale również wypracować współczynnik mocy do masy niedostępny dla większości droższych, egzotycznych aut sportowych.

Mimo, że aluminiowa rama C6 Z06 wyglądem nie różniła się od stalowej konstrukcji wersji bazowej modelu Corvette, była od niej o niemal jedną trzecią lżejsza. Poza fundamentalną różnicą wynikającą z zastosowania zupełnie innego materiału, aluminiowa rama wyróżniała się również nowatorskimi technologiami produkcyjnymi, takimi jak spawanie elektrodami topliwymi w osłonie gazów obojętnych, spawanie laserowe oraz technologia połączeń nitowanych bezotworowo typu SPR (ang. self-piercing rivet). Aby w jeszcze większym stopniu obniżyć masę, w punktach mocowania ramy podsilnikowej oraz niektórych punktach montażowych układu zawieszenia wykorzystano magnez. Karoseria wersji Z06 różniła się od bazowych odmian modelu Corvette nadwoziem częściowo wykonanym z włókien węglowych (przednie i tylne błotniki oraz wnęki kół). Tę samą aluminiową konstrukcję wykorzystuje Chevrolet Corvette ZR1 (2009). Posiada on jednak więcej części karoseryjnych wykonanych z kompozytów węglowych (między innymi panel dachowy).

Siódma generacja (C7) - 2013

Lekkie materiały oraz nowoczesne technologie, które umożliwiły budowę i rozwój wersji Z06 oraz ZR1, stały się podstawą powstania siódmej wersji modelu Corvette, która w bazowej odmianie posiadać będzie aluminiową ramę zapewniającą o 60% większą sztywność konstrukcyjną niż rozwiązanie zastosowane w Z06 oraz ZR1. Chevrolet Corvette C7 wykorzystuje również zaawansowaną technologię napędową, która zadebiutowała w poprzednich wersjach i ma uczynić z C7 najmocniejszą i najbardziej wydajną bazową wersję modelu Corvette w historii.